Daniël is daarbij natuurlijk wel een extra complicerende factor, immers een Glutenvrij kamp wil niet direct zeggen dat er ook rekening gehouden kan worden met Diabetes (hoewel het vaker in samenhang voorkomt). Maar ook daarvoor was een prima oplossing, een van de begeleidsters is zelf moeder van een dochter met diabetes (en een pomp), dus die zou Daniël onder haar hoede nemen.
Tóp initiatief dus, met als groot bijkomend voordeel, dat papa en mama weer eens het rijk alleen hadden, zonder een oppas te hoeven regelen. Dus... uitslapen, uit eten en met name ....in een heel diep zwart gat vallen.
Sinds maart van dit jaar zijn wij zo ontzettend bezig geweest met de bloedwaarden van Daniël. Zo'n zeven keer per dag zijn wij bezig met de hoogte van zijn waarden, en alle rekensommen dientengevolge. De afspraak bij het Glutenkamp was dat er totaal geen contact met de ouders zou zijn (noodgevallen uitgezonderd), dus géén telefoontjes of andere communicatie naar buiten.
Maar dát is een vreemde gewaarwording. Helemaal niet bezig zijn met Daniël of diabetes, en er dan achter komen dat je er dus 24/7 mee bezig bent, óók dit weekend. Best confronterend eigenlijk.
Maar goed, tóch lekker uit eten geweest, tóch tot tien uur uitgeslapen. En uiteindelijk tóch zorgen om niks.
Daniël en Rosanna kwamen vandaag gewoon thuis zoals je van een kamp thuis hoort te komen:
- Doodmoe (uurtje of vier per nacht geslapen)
- álle schone onderbroeken, T-shirts en sokken ongebruikt in de tas
- De toilettas (met tandenborstel) onaangeroerd in een zijvak van diezelfde tas.
- een paar sokken, opgerold onder in de neus van de schoenen
- Diezelfde schoenen teruggevonden op de 'gevonden voorwerpen' tafel
- De zak van de slaapzak kwijt (thuis gewoon onderuit de tas opgedoken)
- zó vuil dat het bij het uittrekken van Daniël zijn Crocs (Crocs in een bos?) net leek of hij een paar gitzwarte sokken aan had
- 75 nieuwe vrienden, en een onuitwisbare glimlach op hun gezichten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten